Któż to taki? Twardy porucznik w kult okularkach. Twardy Murzyn z cygarem (chyba długopalnym) w zębach. Wesoły erotoman o aparycji Ringo Starra i kompetencjach MacGyvera (zgadnijcie jak załata dziurawy bak?). Twardy Tony (cokolwiek rasista). I do kompletu panikująca pipa (z czasem stwardnieje). Okazyjnie zasilani przez Niemca o wyszukanym imieniu Adolf i pułkownika z dorzutu.

Dranie mają przygody, które z początku niespecjalnie się lepią. W jednym ujęciu strzelają, w drugim w pretensjonalnych pozach kontemplują piękno przyrody lub oddają się joggingowi. Wprawdzie wojna to wojna i wymaga poświęceń (np. czasem trzeba poświęcić model kolejki elektrycznej), ale ogólnie jest fajnie i wesoło.

Akcja rwie do przodu, przygrywa gromkopierdna muzyczka, cieszą niezłe stunty i pirotechnika. Nie brakuje nagich cycuszków, a nazi elementy traktowane są z należnym ekranowym fetyszem. Parę ujęć to czysty kult B klasy, inne irytują tandeciarstwem (jak trafiony granatem wylatujący pionowo pod sufit – dzięki ci Stevenie za Rajana). No i w rolach głównych weterani kina pośledniejszej kategorii. Mam nadzieję, że Tarantino odda należny hołd tym kultowcom umieszczając ich w epizodach. Wszak Williamson pokazał się już w „Od zmierzchu do świtu” a Svenson w „Kill Billu”.

Reasumując – głupie toto, ale ogląda się ze sporą frajdą.
Dla chłopców, którzy kiedyś bawili się w żołnierzy.
5/10.